Nikita vertelt

‘Kan ik met iets helpen? Ik wil graag meer doen voor MamAditi.’

Nikita is vrijwilligster bij MamAditi, in Leuven. De eerste keer dat ik haar ontmoette was ze erg verlegen, een beetje bang, zenuwachtig om binnen te komen. Maar ze stond daar toch, op de stoep in het Toverhuis, onze locatie in Leuven, Kessel-Lo. Hoe verlegen ze ook leek, toch was ze vastberaden: ze kende ons nog niet lang, was pas enkele maanden in Leuven centrum naar een meet geweest, maar toch wou ze helpen want ze wou mama’s ontvangen en gezellig samenbrengen en … ze moest en zou helpen. Zo werd ze vrijwilligster en elke meet opnieuw zag ik haar groeien. Nu, bijna twee jaar verder, herken ik die verlegen Nikita eigenlijk niet meer terug. Ze is zelfzeker geworden, ze staat er en ze is gelukkig nog even vastberaden.

Toen ze hoorde wat het thema van de maand augustus was, stond ze meteen te popelen om iets te schrijven: haar partner en zijzelf waren in die jaren heel erg gegroeid in het natuurlijk ouderschap. Enfin. Ik laat haar zelf aan het woord:

In juli 2014 werd er via een simpele zwangerschapstest bevestigd dat mijn man en ik ons 1e kindje zouden verwachten. Voor mij was al snel duidelijk dat ik ons kindje het beste van het beste wou geven en ging dus gretig op zoek naar wat meer informatie over het ouderschap. Mijn man had iets van: “ we zien wel hoe het komt”.

Ik ben v​an opleiding opvoedster en op dat moment werkte ik in een kinderdagverblijf. Daar was ik alvast in aanraking gekomen met herbruikbare luiers. Dat sprak mij wel aan, maar manlief was er niet voor. Op dat moment hadden we immers geen plaats voor een wasmachine en moesten telkens naar de wasserij. Dat zag hij zo niet zitten, laat staan die kaka-luiers uitwassen…
Maar ik zat vanaf die dag van de positieve zwangerschapstest thuis en had tijd genoeg om veel te lezen. Al snel kwam ik erachter dat het mij toch allemaal niet lag, wat er in die boekjes stond en wat ik in mijn studies had geleerd. Toen ik voordelen aan het opzoeken was over katoenen luiers op het internet, kwam ik ook vaak het woord “natuurlijk ouderschap” en “attachment parenting” tegen. Leek me heel interessant en ik las me dus verder in.

Manlief en ik hebben geen auto, wij doen alles met het openbaar vervoer en de fiets. Dus voor ons wat het heel snel duidelijk… een draagdoek in plaats van een wandelwagen. Want dat zou voor ons wel veel makkelijker zijn. Op 25 weken zwangerschap deden we samen onze eerste sessie “knopen met een draagdoek”. Ondertussen was manlief ook overtuigd van de katoenen luiers. Ik vertelde hem vaak over het natuurlijk ouderschap, en voor hem was het allemaal wel oké. Ik merkte toen wel dat ik ook veel commentaar kreeg van de omgeving. Sommige waarschuwden ons dat we ons zoontje zouden verwennen zo.

Ik betrapte me er vaker op dat ik stiekem ging kijken op de website van mamaditi, maar durfde nooit naar een meet te gaan, want ik was nog maar zwanger. Achteraf bekeken was ik wel zeker welkom geweest ( en had ik misschien sterker in mijn schoenen gestaan).
Maar dus de maanden verstreken, en ons zoontje werd geboren.
Onmiddellijk na de bevalling had ik het gevoel dat ik hem niet meer kon loslaten. Ik vond het zo erg om hem in zijn bedje te leggen in het ziekenhuis en om de 3 uur mocht ik pas een voeding geven. Ook al voelde ik zelf wel aan dat dit niet zo oké was.
We mochten naar huis en ik begon meer mijn ding te doen. Want vooral daar draaide het om voelde ik: luiers, draagdoeken, … natuurlijk ouderschap bleek veel meer dan dat, ik wou voor hem zorgen zoals ík dacht dat het goed was. Mijn kraamhulp noemde me een natuurtalent, ik voelde gewoon aan wat mijn zoontje wou. En mijn manlief? Die volgde gewoon. Hij zegt ook dat zo een klein babytje beter aan mama kan hangen. Hij knuffelde ons zoontje ook wel en verzorgde hem. Maar hij voelde ook zelf aan, dat ik wat beter aanvoelde wat ons zoontje nodig had.
Een weekje na de bevalling kwam de vroedvrouw langs, ze zag me huilen telkens ik ons zoontje in zijn bedje legde. Zo een klein boeleke in zo een groot bed, dat klopte niet. Zij heeft me verteld over bedsharing en sinds die dag delen wij ons bed met drietjes.

Ondertussen is ons zoontje 2,5 jaar oud. Mijn man kan nu veel meer methem ondernemen, en dit vindt hij super!
Ons zoontje krijgt nog steeds borstvoeding, wordt nog gedragen en slaapt lekker bij ons in bed. We doen alles op zijn ritme.
Nu dat ons zoontje ouder wordt komen er ook andere aspecten aan het bod. ‘Straffen en belonen’ werkt niet voor ons, liever proberen we gevoelens te benoemen. Voor manlief en mezelf is dit nog veel zoeken. Zelf lees ik me in, en krijg ik ook tips van mede-mama’s maar soms is het toch nog zoeken. Manlief zegt dit ook zelf, het is een hele bewuste opvoeding en hij staat er volledig achter maar het vraagt veel energie in het begin. Zeker omdat we alle twee heel voorwaardelijk opgevoed zijn en Al eens in bepaalde automatismen vervallen. Zo is mijn manlief nu heel fel aan het opletten dat hij niet meer zegt dat ons zoontje moet stoppen met huilen, en een klassieker: als je dat doet gaan we dat doen…
Maar we doen ons best en meer kunnen we niet doen. We zijn immers ook maar mensen en niemand is perfect. Maar wat we wel weten is dat ons zoontje ons graag ziet.

Vandaag is er ook een broertje/zusje onderweg. Deze keer doen we het nog iets natuurlijker. We gaan namelijk voor een ‘thuisbevalling’, het is te zeggen, een thuisbevalling bij de vroedvrouw thuis.
We gaan net hetzelfde doen als bij ons zoontje, maar misschien nog wel wat anders. Elke kindje is immers anders en wij zijn als gezin gegroeid. Ik ga me niet meer laten onzeker maken door de praatjes van anderen. Ik heb nu heel duidelijk gemerkt dat je als je goed luistert en kijkt naar je eigen kind, je al veel weet wat je moet doen. Enja hoor er is nog plaats in ons bed om baby 2 te verwelkomen.
Natuurlijk ga ik nog onzekere momenten hebben, maar dan heb ik een netwerk van mede-mama’s die me er wel doorheen helpen en vooral ook mijn manlief!