Wegen naar Natuurlijk Ouderschap.
Zwanger, en nu?
Hoe heb jij je voorbereid op het moederschap, eens je wist dat je zwanger was?
Elke moeder doet dat anders. Rolinde las boeken: “Een vriendin had me twee boeken uitgeleend: Eentje over borstvoeding en eentje over inbakeren dat ik beter niet had gevolgd, achteraf gezien.” Leen vroeg de praktische raad van haar zus: “Ik keek rond voor een draagdoek, vooral als alternatief voor de buggy. Maar mijn zus praatte dat al dadelijk uit mijn hoofd. En borstvoeding zou ik ook niet lang volhouden, dus flesjes werden ook al maar besteld.”
Anderen zoals Minke vertrouwen volledig op ‘de natuur’: “Eigenlijk heb ik me amper voorbereid. Ik ging er vanuit dat je van nature uit wel moeder zou zijn en mijn man kon al geweldig goed omgaan met kinderen. Dus ging er vanuit dat het wel goed ging lopen. Ik heb enkel wat gelezen over voeding. Over de voordelen van borstvoeding en koos er voor om borstvoeding te geven.”
Maar het klopte niet…
Maar soms blijkt dat niet genoeg te zijn. Je kindje past immer niet altijd in de regeltjes die je in boeken of goede raad worden meegegeven. En al snel ervaarden deze mama’s dat de zorg voor hun pasgeboren baby niet zo vlot verliep als ze gehoopt hadden. Die eerste weken en maanden kunnen best pittig zijn.
Rolinde: “Het moeilijkste vond ik om nooit tijd voor mezelf te hebben, en volledig verantwoordelijk te zijn voor dat kleine pupje (samen met mijn man). Mira was een huilbaby, en ik kon daar heel moeilijk mee om. Aan de ene kant dacht ik dat er iets scheelde (wat ook zo bleek, reflux en KMA), en aan de andere kant wou ik niet de overbezorgde moeder zijn. Het slaaptekort was ook echt moordend.’
Marjolein: “Ik had het vooral moeilijk in mijn zoektocht naar hoe het echt moest. Ik kreeg “goede raad” van mijn moeder, kind & gezin, nicht, … maar die goede raad werkte nooit zoals zij voorspelden.
Iedereen zei bijvoorbeeld: “Je moet je baby alleen leren in slaap vallen”. Maar hoe hard ik ook probeerde, dat lukte niet.’
Minke: “Mijn baby is 4 weken te vroeg geboren. Mijn scenario in mijn hoofd van te bevallen en gezellig te skinnen en mijn baby aan te leggen vielen in duigen. Hij zag blauw en moest direct naar de couveuse. Ik lag dus alleen op de arbeidskamer te wachten op nieuws van papa die onze zoon achterna gelopen was.
Dus in plaats van aan te leggen moest ik kolven en van mijn kamer naar neonatologie wandelen om elke keer weer hem te proberen te doen drinken. Veel kloven, veel pijn maar na 4 dagen had hij het eindelijk door. Mijn baby niet bij mij op de kamer hebben vond ik verschrikkelijk.”
Onvermijdelijk botsten deze moeders op de grenzen van wat ze wisten over de zorg van hun baby en voelden ze dat hun manier van aanpakken niet alles zou kon oplossen.
Rolinde: “Er waren nachten dat ik amper sliep. En als ze dan van ’s morgensvroeg al keihard aan het wenen was, ontroostbaar, dan duurde de dag zo lang voordat ML terug was… Die machteloosheid vond ik vreselijk.”
Marjolein: “Dat punt bereikte ik al vrij snel. Toen mijn dochter 2 a 3 weken oud was kreeg ik de goede raad van de verpleegster dat de melk nu wel op gang was en ze nu wel genoeg bij kwam. Dat die 12 voedingen echt niet meer nodig waren. 6 was genoeg, en dan moest ik tussendoor maar water geven. Een halve dag heb ik dat vol gehouden. Maar dit werkte echt niet. Het plaatje klopte gewoon niet.”
Minke: “De voorlaatste dag in het ziekenhuis. Ik voelde gewoon in heel mijn lijf dat alles wat ze mij in het ziekenhuis vertelde over kolven en aanleggen niet klopte. Mijn hele lijf schreeuwde om het kind zoveel mogelijk aan te leggen, en iedereen zei me daar dat het pas elke drie uur mocht. En best een voeding kolven en niet aanleggen om dan de volgende voeding wel aan te leggen. Mijn moedergevoel was zo sterk dat zodra ik thuis was ik direct de informatie begon op te zoeken wat ik allang had moeten opzoeken. Ik kwam bij LLL (La Leche League, een borstvoedingsorganisatie) terecht en al mijn vermoedens en gevoelens vielen als een puzzel in elkaar.”
Leen: “Simon was een kei-gemakkelijke baby. Maar tijdens zijn huiluurtje werd ik toch erg onzeker. Ik liep er uren mee rond op mijn armen. En dat zorgde al snel voor een zere nek en armen. Ik schafte mij al snel een doek aan. En daarin was hij dadelijk rustig. En ik verlost van mijn verlamde arm.”
Op weg…
Deze mama’s bleven niet zitten met hun problemen en gingen verder op zoek naar oplossingen. Dit keer buiten het platgetreden pad.
Rolinde: ‘Toen Mira enkele weken oud was ben ik bij MamAditi terecht gekomen. Ik was blij om daar gelijkgezinden tegen te komen en te horen dat ik niet alleen was. Ik leerde ook twee goede vriendinnen kennen waar ik heel goed mee kan babbelen.”
Marjolein: ‘Aanleggen werkte natuurlijk veel beter. Gewoon elke keer als ze daarom vroeg. Omdat ze honger had. Omdat ze moe was, of gewoon omdat ze dicht bij mij wou zijn.
Op het internet was ik terecht gekomen op het Nederlandse forum borstvoedingsforum.nl Daar kon ik terecht met al mijn borstvoedingsvragen. En eindelijk kreeg ik goede raad die wel werkte.”
Minke: Bij LLL leerde ik dat ik de noden van mijn kind moest volgen.
Leen: Ik ging naar een LLL-bijeenkomst. Het leek mij verantwoorde me-time. Ik had ook het gevoel dat dat ongeveer de enige plek was waar ik met mijn baby welkom was en kon voeden à volonté. Ik wou mijn baby overal mee nemen maar dat werd in mijn omgeving maar raar bekeken. Enkele weken later was het de eerste Mamameet van MamAditi in Leuven. Het voelde als thuiskomen.”
Natuurlijk Ouderschap dus!
Rolinde: ‘Het was voor mij een hele uitdaging om te stoppen met denken. Dingen als “maar als ik nu zus of zo doe (of niet doe), dan gaat ze later… of dan gaat ze nooit…” Van die dingen als “ze moet leren alleen in slaap vallen”. Dankzij MamAditi heb ik dat kunnen loslaten en leren vertrouwen op mijn gevoel. Laten wenen voelde echt heel slecht, dus heb ik dat niet meer gedaan.”
Marjoiein: “Ik denk dat ik het altijd al in mij had. Ik had er gewoon een woord voor nodig. En een groep die me de juiste info kon geven zodat ik mijn waarden ook uitgeschreven en uitgewerkt zag.”
Minke: “Tijdens de voorbereidingen hadden we zijn kamer helemaal klaargemaakt. Alles stond klaar voor onze baby. Bij het thuiskomen was ik daar niet meer zo zeker van. Mijn lijf zei mijn baby dicht bij mij te houden. En dat deed ik bij alles, ik kocht een draagdoek, voedde op verzoek en volgde mijn baby.
Al een geluk had mijn moeder een collega met een cosleeper die hem aan haar gaf met de boodschap “prematuurtjes moet je dicht bij mama houden”. En mijn kind van 2jaar slaapt nog bij ons in de co-sleeper (al slaapt hij tegenwoordig meer in ons bed)”
Leen: “Het feit dat ik mijn baby niet kon verwennen. Dat was een grote aanpassing in mijn denken.”
En eens op het pad van natuurlijk ouderschap doe je best wel gekke dingen. Dingen waar je jezelf niet toe instaat had geacht. Rolinde had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ze nog borstvoeding zou geven aan haar 3.5 jarig dochtertje.
Marjolein had vroeger schrik dat ze een te strenge mama ging worden: “Gelukkig was mijn vrees ongegrond. Eigenlijk om eerlijk te zijn. Verder had ik nog totaal niet nagedacht over het ouderschap.”
Minke: “Ik had altijd gedacht mijn kind te straffen door hem in de hoek te zetten. Dat niet doen leek mij altijd iets als “onderhandelen” en dat doe je toch niet met een kind. Maar gaandeweg door in een Facebookgroep te zitten en veel te lezen zag ik het nut van responsief opvoeden en dingen anders aan te pakken. Ik zoek eerder naar de oorzaak van zijn gedrag in plaats van hem te straffen. Zo begint hij bijvoorbeeld met dingen te gooien en te speken als hij moe is. Andere mensen zeggen op dat moment hem in de hoek te zetten. Ik neem hem dan liever bij mij om te rust te komen en dat werkt.”
Leen: “Samen slapen met mijn pasgeboren baby (mijn tweede) en zo onbedoeld mijn man 2 jaar naar de logeerkamer sturen. Hij ging pas terug komen “als ze doorsliep”. We hebben daar uiteindelijk niet op gewacht want dat heeft geduurd tot ver voorbij 2.5 jaar. Maar eigenlijk hadden we ons dat nooit kunnen voorstellen enkele jaren geleden dat we zolang apart zouden slapen en nog steeds een fantastisch huwelijk zouden hebben.”
Mamagevoel!
Vandaag zijn deze mama’s gelukkig stukken relaxter.
Rolinde: “Er zijn natuurlijk altijd goede en minder goede dagen. Ik merk wel dat alles veel vlotter gaat als ik mezelf goed en uitgerust voel. Maar ik volg zoveel mogelijk mijn gevoel, en luister ook naar het gevoel van mijn kinderen. Ik kijk niet alleen naar hun gedrag, maar naar wat er onder zit.
En ik ben heel blij dat ik een lieve partner heb, die dezelfde visie heeft (hij is daar in mee gegroeid) en die het ook vaak overneemt.”
Marjolein: Hier gaat dat voor mij prima.”
Minke: “Het is soms pittig omdat de nachten na 2 jaar vaak nog heel onderbroken zijn omdat hij nog veel wil drinken en hij enkel drinkt als ik rechtzit. Ik heb al twee jaar niet langer dan 3uurtjes aan een stuk geslapen. Daarbovenop is de peuterpuberteit begonnen en is het niet altijd even gemakkelijk om te zoeken waar zijn noden en hulpvragen nu zitten.”
Leen: “Zoals overal met ups en downs, zeker. Er zijn dagen dat het schatjes zijn en dagen dat ik ze achter het behang kan plakken Maar ik ben wel blij te zien dat ze veel zelfvertrouwen hebben en een mooi hechtingsparcours hebben afgelegd.”
Misschien willen ze zelf nog wat goeie raad geven aan andere moeders die ze zelf niet gehad hebben?
Rolinde: “Durf te vertrouwen op je mamagevoel! Het is de beste raadgever die er is.”
Marjolein: “Luister naar je kind. Luister naar je baby. Want jouw baby weet hoe het moet. Hou je baby dicht bij jou en leer.”
Minke: “Zorg dat je toch wel wat gelezen hebt voor je begint, dan sta je in het ziekenhuis sterker in je schoenen.
En vooral: volg je moedergevoel. Bij mij heeft dat meestal gelijk!”
Leen: “Vraag je bij alles wat je doet af: hoe zouden ze dat vroeger in de oertijd gedaan hebben? Als ze het toen nooit zouden gedaan hebben, doe het dan zeker nu ook niet. Of kijk naar hoe een gorilla of bonobo voor haar kleintje zorgt. We kunnen daar nog veel van leren.”
Met dank aan Leen Vangeebergen!
